Άλλη μια μέρα πέρασε, παρέα με τους φίλους μου. Όχι, δεν έχω παράπονο. Δεν λέω αυτά που λένε οι συγκάτοικοί μου για τα παιδιά τους: Πως τους παράτησαν στο γηροκομείο και δεν νοιάζονται. Το ξέρω ότι οι δικοί μου με αγαπούν. Όμως έχουν τη ζωή τους. Και το διαμέρισμά τους είναι μικρό. Είπαν να μου νοικιάσουν μια γκαρσονιέρα. Κάπου κοντά τους. Είπα «όχι». Γιατί να μένω μόνη μου;
Η κόρη μου δουλεύει σε μια εταιρεία μέχρι τις τρεις. Μετά τρέχει για τα παιδιά και τον σύζυγο.
Πού χρόνος για μένα; Τις Κυριακές τρώμε μαζί. Πότε σε ταβέρνες, πότε στο σπίτι τους. Χαίρομαι που τους αγκαλιάζω και μιλώ με τα εγγόνια μου. Δεν μπορώ να κάθομαι πολλή ώρα μαζί τους.
Θέλω το δωμάτιό μου και τη σειρά μου. Όλοι τους προσπαθούν να με κάνουν να νιώθω άνετα.
Άνετα νιώθω μόνο όταν είμαι μόνη μου και σκέφτομαι. Όταν πηγαίνω στο σπίτι τους, παίζω με τα παιδιά, μιλάμε, φτιάχνω κανένα γλυκό. Κι όταν έρχεται η ώρα να φύγω, πάντα κλαίμε. Τους λέω να μη στενοχωριούνται, πως θα χαλάσουν την υγεία τους. Το άκουσα στην τηλεόραση. Τον γαμπρό μου δεν τον ξέρω καλά. Αυτός μόνο δουλεύει και βλέπει ποδόσφαιρο. Όλοι οι άντρες το ίδιο. Θα είναι τρυφερός μαζί της, φαίνεται, γιατί δεν την έχω ακούσει να διαμαρτύρεται ποτέ. Την έχει γλυκάνει ο γάμος. Δείχνουν ερωτευμένοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου