Στη λίμνη

Κυριακή απόγευμα, αποφάσισες να περπατήσεις στο πλάι της λίμνης. Αγνοούσες πού βρίσκομαι , αν ζω ή αν είχα χαθεί. Τόσα χρόνια μακριά κι ούτε ένα τηλεφώνημα. Δεν φταις μόνο εσύ για αυτό. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως τα λάθη τα κάναμε και οι δύο. Πού να το ήξερες, πως μέρες τώρα η ανάμνηση της πόλης μας, με έφερε ξανά κοντά της.

Περπάτησες γύρω από το κάστρο κι έπειτα κάθισες στη στάση απέναντι από την κεντρική πύλη. Άνοιξες την τσάντα σου κι έβγαλες ένα βιβλίο· ποίηση μάλλον.  Δεν πρόσεξες πως ακριβώς απέναντι, μόλις έκλεινα την πόρτα του αυτοκινήτου. Και δεν φαντάζεσαι πώς ένιωσα, όταν η τυχαία αντανάκλαση του ήλιου σε ένα τζάμι, με έκανε να κοιτάξω προς το μέρος σου. Παρατήρησες ένα μεσήλικα, να περνά με φόρα το δρόμο. Άραγε είδες την αγωνία μου; Μήπως τα χρόνια σε εμπόδιζαν να θυμηθείς;

-Είσαι σίγουρα η Λιάνα, δεν κάνω λάθος. Χαμογέλασες, στάθηκες στα μάτια, έγινες ξανά νέα και με ένα βλέμμα ενθουσιασμού, είπες:

-Άγγελε, πόσα χρόνια· μόνο αυτό και μετά σταμάτησε ο χρόνος, έτριξε το γρανάζι, γύρισαν πίσω τα ρολόγια και συ ήσουν η Λιάνα με τα μακριά μαλλιά, που πριν το σχολείο μου έλεγε την μετάφραση των αρχαίων, καθισμένη στην άκρη της λίμνης. Θυμάσαι Λιάνα, πως εκεί μετρήσαμε την δύναμή μας, με ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο;

- Έλα, πάμε μια βόλτα, τίποτε δεν ξέχασα, όλα είναι εδώ, είπες και εγώ σε ακολούθησα…